Wpływ ćwiczeń fizycznych na występowanie, nasilenie i czas trwania ostrych infekcji dróg oddechowych

Ostre infekcje dróg oddechowych są główną przyczyną ostrych zachorowań i trzecią co do częstości przyczyną umieralności na świecie. Są odpowiedzialne za co najmniej 6% niepełnosprawności na całym świecie i powodują znaczne obciążenia ekonomiczne. Mogą być spowodowane przez wirusy lub bakterie, i są klasyfikowane jako infekcje górnych dróg oddechowych (obszar od ujścia nozdrzy do strun głosowych) i infekcje dolnych dróg oddechowych (obszar pod strunami głosowymi, w tym płuca). Według Światowej Organizacji Zdrowia ostre infekcje dróg oddechowych są zdefiniowane jako infekcje dróg oddechowych trwające krócej niż 30 dni, a objawy kliniczne to spektrum od zwykłego przeziębienia do zapalenia płuc. Przebieg kliniczny ostrych infekcji dróg oddechowych może być nieprzewidywalny, szczególnie w krajach rozwijających się. Leczenie obejmuje spoczynek, leki objawowe i, jeśli wskazane, antybiotykoterapię. Istotne znaczenie mają są strategie profilaktyki ostrych infekcji dróg oddechowych, od promowania zdrowych przyzwyczajeń , takich jak regularna aktywność fizyczna i, jeśli dostępne, szczepienia, po zaprzestanie szkodliwych nawyków, takich jak palenie. Istnieją przesłanki, że prawidłowo zaplanowany i ustrukturyzowany program ćwiczeń może być przydatny w poprawie stanu zdrowia osób i leczeniu ostrych infekcji dróg oddechowych poprzez zmniejszenie zapadalności, nasilenia i czasu trwania.

Celem systematycznego przeglądu Cochrane była ocena skuteczności ćwiczeń w zakresie zapadalności, nasilenia lub czasu trwania ostrych infekcji dróg oddechowych w populacji ogólnej. Interwencję polegająca na ćwiczeniach fizycznych porównywano z brakiem ćwiczeń lub zwykłym postępowaniem. Główne oceniane wyniki obejmowały liczbę epizodów ostrej infekcji dróg oddechowych w skali rocznej, odsetek uczestników badania, którzy doświadczyli co najmniej jednej ostrej infekcji dróg oddechowych w okresie badania, nasilenie objawów ostrej infekcji dróg oddechowych, liczbę dni objawów w 12-tygodniowej obserwacji oraz liczba dni objawowych na epizod choroby. Drugorzędowymi wynikami były laboratoryjne parametry układu odpornościowego, jakość życia, koszty ponoszone przez pacjenta, uboczne efekty ćwiczeń i wykonywanie zaleceń w grupie interwencji. Niniejszy przegląd jest aktualizacją przeglądu opublikowanego w 2015 r. W bieżącym przeglądzie zidentyfikowano 14 randomizowanych badań kontrolowanych z udziałem 1377 osób w wieku od 18 do 85 lat, w tym osób z przewlekłymi chorobami układu oddechowego. W żadnym z włączonych badań nie porównywano ćwiczeń fizycznych ze zwykłą opieką. Większość badanych interwencji polegała na stosowaniu ćwiczeń aerobowych o umiarkowanej intensywności (chodzenie, trening bieżniowy, jazda na rowerze, lub ich kombinacja) co najmniej trzy razy w tygodniu, przez 30 - 45 minut. Czas obserwacji wynosił od co najmniej 1 tygodnia do maksymalnie 36 tygodni (mediana 12 tygodni).

 Zidentyfikowano dowody niskiej jakości, na efektywność ćwiczeń w postaci zmniejszenia ilości epizodów ostrych infekcji dróg oddechowych oraz odsetka uczestników, którzy doświadczyli co najmniej jednego epizodu w okresie badania. Autorzy znaleźli również niskiej jakości dowody, że ćwiczenia zmniejszają nasilenie objawów ostrej infekcji dróg oddechowych, liczbę dni z objawami w ciągu 12 tygodni okresu obserwacji oraz liczbę dni z objawami na epizod choroby. W odniesieniu do wtórnych wyników badania autorzy znaleźli dowody od umiarkowanej do niskiej jakości, że ćwiczenia fizyczne nie mają wpływu na wskaźniki laboratoryjne układu odpornościowego oraz dowody o umiarkowanej jakości na brak wpływu ćwiczeń na jakość życia i koszty dla pacjenta, oraz niskiej jakości dowody na brak objawów ubocznych i spełniania zaleceń terapeutycznych w grupach interwencji.

Przyczyną redukcji poziomu dowodów były ograniczenia w metodologii na etapie projektów badawczych, ich realizacji i niedokładności wyników. W projektowaniu dalszych randomizowanych kontrolowanych badań ważne jest by zadbać o właściwy dobór pacjentów, zaślepienie oceniających, raportowanie wszystkich analizowanych wyników i rejestrację protokołów badań. Ponadto przyszłe badania powinny obejmować porównanie ćwiczeń fizycznych ze zwykłą opieką. Czytaj dalej...

Zastosowanie biofeedback w leczeniu zespołu jelita drażliwego

Zespół jelita drażliwego jest przewlekłym zaburzeniem czynnościowym manifestującym się bólem brzucha, zaburzeniem rytmu wypróżnień, wzdęciami i dyskomfortem towarzyszącym wypróżnieniom. W przebiegu mogą dominować biegunkę, zaparcia lub oba typy objawów. Choroba dotyczy około 11% populacji światowej, występuje częściej u kobiet. 30% osób dotkniętych konsultuje się z lekarzami. Zespół jelita drażliwego ma związek z dysfunkcją lękową i jest rozpoznawany rzadziej (25%) u osób powyżej 50 roku życia i wpływa na ich jakość życia.

Celem niniejszego systematycznego przeglądu Cochrane była ocena skuteczności i bezpieczeństwa interwencji opartych na sprzężeniu zwrotnym (biofeedback) u osób z zespołem jelita drażliwego. Przeanalizowano osiem randomizowanych kontrolowanych badań opublikowanych w siedmiu artykułach przed lipcem 2019 r. Biofeedback definiuje się jako monitorowanie w czasie rzeczywistym sygnałów fizjologicznych pacjenta poddanego terapii, i przekazywaniu jej jako informacji zwrotnej w celu poprawy objawów i polepszenia wydolności. Do wykorzystywanych objawów należą (i) zmiany temperatury ciała, (ii) przewodnictwo elektryczne skóry, (iii) zmienność rytmu serca, (iv) aktywność mięśni i (v) wzorce oddychania. W badaniach porównywano interwencję biofeedback z pozornym biofeedback, terapia poznawczo-behawioralna, placebo lub brakiem leczenia. W badaniach brało udział 300 osób dorosłych ze zdiagnozowanym zespołem jelita drażliwego. Analizowano poprawę kliniczną objawów zespołu jelita drażliwego, zmiany jakości życia i obecność zdarzeń niepożądanych biofeedback i terapii poznawczej.

Na podstawie analizy nie zidentyfikowano wystarczających dowodów dobrej jakości powalających stwierdzić skuteczność interwencji biofeedback w redukcji objawów zespołu jelita drażliwego. Odnotowano pewne pozytywne wyniki biofeedback, gdy jest on stosowany w wieloskładnikowej interwencji psychologicznej, w porównaniu z grupą kontrolną pozostającą bez leczenia, w zakresie objawów klinicznych, depresji i lęku, ale jakość uzyskanych dowodów jest bardzo niska, a efekt niepewny. Biofeedback może być skuteczniejszy w porównaniu z hipnoterapią. W porównaniu do terapii psychologicznej biofeedback nie zmniejsza ogólnych objawów zespołu jelita drażliwego ani bólu brzucha. Biofeedback, gdy jest stosowany ze standardową terapią i w porównaniu ze standardową terapią samą lub z pozorną biofeedbackiem, może prowadzić do ogólnego zmniejszenia objawów. Istniejące dane dotyczące skuteczności biofeedbacku w przypadku zespołu jelita drażliwego są ograniczone i niepewne. Potrzebne są dobrze zaprojektowane badania, uwzględniające pełne raportowanie procedur zaślepienia uczestników i badaczy, jak również objawów niepożądanych. Czytaj dalej...