Wiedza medyczna, zwłaszcza w zakresie problemów o zasięgu światowym wymaga stałej i częstej aktualizacji. Poniżej znajduje się lista aktualizowanych co miesiąc repozytoriów będąca efektem zainicjowanej w ramach kampanii COCHRANE-REHABILITATION akcji REH-COVER. Skład międzynarodowego komitetu sterującego akcji można znaleźć tutaj. Poniższe narzędzia ułatwiają zdobywania aktualnej wiedzy medycznej i usprawniają praktykę lekarzy rehabilitacji na całym świecie:
Informujemy o otwarciu zapisów umożliwiających bezpłatny udział w konferencji ONLINE poświęconej postępowaniu u chorych z uszkodzeniem mózgu. W programie obszerny panel dotyczący rehabilitacji.
Wśród wykładowców m.in. Prof. Alberto Esquenazi (Moss Rehabilitation Centre, Philadeplphia), prof. Andrew Haig (Chair, International Rehabililitation Forum) Dr Mohamed Sakel (Neurorehabilitation Service East Kent Hospital University NHS Foundation Trust)
Na specjalną "pandemiczną edycję naukowo-szkoleniowego forum ultrasonografii mięśniowo-szkieletowej organizwowaną w dniach 5-6 grudnia 2020 zaprasza prof. Levent Özçakar. Wiecej szczegółów znajdzesz TUTAJ
Udar mózgu jest jedną z najczęstszych przyczyn nabytej niepełnosprawności na świecie. Istotnymi konsekwencjami są utrudnienia w aktywnościach i uczestnictwie w czynnościach domowych i / lub społecznych. Rehabilitacja osób dotkniętych udarem jest często długotrwała i kosztowna. Około połowa osób, które przeżyły udar, korzysta z rehabilitacji bezpośrednio w ośrodkach leczenia ostrej fazy choroby.
Telerehabilitacja to profesjonalny sposób prowadzenia rehabilitacji z wykorzystaniem technologii informacyjnych i komunikacyjnych. Komunikacja może odbywać się za pośrednictwem telefonu, wideokonferencji (przez Internet) i urządzeń przenośnych (czujniki, takie jak krokomierze, potencjometry, miografy itp.). Wykorzystuje również osiągnięcia techniczne w zakresie rzeczywistości wirtualnej oraz programy, które generują dane i przesyłają je do terapeuty z odległej lokalizacji. Konsultacje telerehabilitacyjne mogą obejmować elementy działań diagnostycznych, ocenę funkcji, ustalanie celów, prowadzenie terapii, edukację, poradnictwo, nadzór i monitorowanie.
Współcześnie prowadzi się szeroko zakrojone badania i działania wdrożeniowe telerehabilitacji, biorąc pod uwagę dostępność, osiągalność cenową, jakość usług, monitorowanie w czasie rzeczywistym i zorientowane na klienta podejście. Ponadto pandemia COVID-19 wywołała pilną potrzebę oceny skuteczności telerehabilitacji.
Omawiany przegląd Cochrane ma na celu ustalenie, czy telerehabilitacja może poprawić zdolność wykonywania czynności codziennych, mobilność, równowagę, samoobsługę oraz jakość życia w domu i związaną ze zdrowiem, czy ma wpływ na objawy depresji, funkcje poznawcze i zdolności komunikacyjne osób po udarze mózgu. Ma również na celu analizę opłacalności, możliwości wykonania, satysfakcji użytkowników oraz zdarzeń niepożądanych.
Przegląd ten jest aktualizacją przeglądu opublikowanego w listopadzie 2012 r. i objejmuje 1937 osób obu płci uczestniczących w 22 randomizowanych badaniach kontrolowanych, opublikowanych lub trwających od czerwca 2019 r. Badania te przeprowadzono w USA, Kanadzie, Holandii, Włoszech, Niemczech, Chinach, na Tajwanie, w Hiszpanii i Słowenii. Celem było zebranie dowodów na skuteczność telerehabilitacji po udarze, porównanie jej z rehabilitacją prowadzoną w kontakcie rzeczywistym i wynikami zwykłej opieki bez rehabilitacji.
Ze względu na duże zróżnicowanie przeanalizowanych badań występowały trudności z oceną efektu ogólnego. Zidentyfikowano średniej jakości dowody świadczące o braku różnic pomiędzy telerehabilitacją a konwencjonalną rehabilitacją w zakresie poprawy wydolności w codziennych czynnościach, jakości życia związanej ze zdrowiem i nasileniu objawów depresji. Stwierdzono również niskiej jakości dowody świadczące o braku różnicy telerehabilitacji i klasycznej rehabilitacji we wpływie na codzienną aktywność, wyniki w zakresie równowagi i czynności kończyn górnych. Nie uzyskano wiedzy na temat efektywności kosztowej telerehabilitacji i nie wyciągnięto wniosków na temat wpływu telerehabilitacji na mobilność i satysfakcję uczestników. W dwóch badaniach nie odnotowano zdarzeń niepożądanych telerehabilitacji. W związku z tym jakość danych naukowych dla każdego wyniku była ograniczona ze względu na małą liczbę uczestników badania i niedostateczną jakość raportowanie szczegółów badania.
Istnienie dowodów o niskiej lub średniej jakości sugeruje, że dalsze badania mogą zmienić aktualny stan wiedzy. Jednak w świetle uzyskanych wyników telerehabilitacja ma wyraźne zalety jako sposób prowadzenia interwencji, ułatwiania dostępu do usług i zmniejszania kosztów związanych z programami rehabilitacji. Telerehabilitacja w świetle uzyskanych dowodów nie ustępuje pod względem jakości terapii prowadzonej w sposób bezpośredni i dlatego wydaje się być uzasadnioną formułą świadczenia zdalnych usług dla osób po udarze, które wymagają rehabilitacji w okresie po fazie ostrej w żyjących z przewlekłą niepełnosprawnością.
Chociaż udowodniono istnienie zalet rehabilitacji w zakresie ułatwienia dostępu i dostępności cenowej, ale potrzeba więcej wysokiej jakości randomizowanych, kontrolowanych badań w celu oceny efektywności kosztowej, użyteczności technologii i łatwość jej obsługi, satysfakcji uczestników. Ponadto więcej uwagi należy zwrócić na aspekty takie jak niepełnosprawność w momencie zakończenia interwencji, czas trwania i stopień niepełnosprawności oraz wyzwania w zakresie czasu trwania terapii związane z rekrutacją uczestników. Przyszłe badania powinny być zgodne z wytycznymi CONSORT i powinny porównywać telerehabilitację z konwencjonalną terapią prowadzoną osobiście oraz terapiami skojarzonymi (telerehabilitacja plus rehabilitacja konwencjonalna).
Ryzyko złamania bliższego końca kości udowej rośnie wykładniczo wraz z wiekiem, przede wszystkim u osób określanych jako słabe, będących już w grupie wysokiego ryzyka niepełnosprawności lub jej narastania. Pomimo postępu w chirurgii i opiece stanu ostrego, złamanie bliższego końca kości udowej pozostaje zdarzeniem obarczonym wysokim ryzykiem zgonu i utrzymywania się niepełnosprawności. Około jedna trzecia pacjentów po epizodzie złamania trafia do ośrodków opieki długoterminowej, a połowa doświadcza trwałej niepełnosprawności.
Ponad 40% osób ze złamaniami szyjki kości udowej cierpi na demencję lub zaburzenia poznawcze, które generalnie wiążą się z gorszymi wynikami rehabilitacji. Dlatego kluczowe znaczenie ma zidentyfikowanie strategii rehabilitacji, które sprzyjają maksymalnemu odzyskaniu sprawności w tej dużej subpopulacji pacjentów.
Omawiany przegląd Cochrane jest aktualizującą przeglądu z 2013 roku. Celem była ocena wpływu zintensyfikowanego postępowania rehabilitacyjnego u osób z demencją lub, ogólniej, dla wszystkich osób starszych, na wyniki funkcjonalne pacjentów po złamaniu bliższego końca kości udowej z otępieniem. Przeanalizowano siedem badań z łącznie 555 uczestnikami. Stwierdzono, że zintensyfikowana opieka i rehabilitacja w fazie ostrej może zmniejszyć częstość występowania majaczenia w okresie pooperacyjnym i wiąże się z niższym odsetkiem niektórych innych powikłań, a wyspecjalizowana opieka geriatryczna może skracać pobyt w szpitalu, ale jakość uzyskanych wyników jest niska. Żadne spośród omawianych badań nie pozwalało na wyciągnięcie wniosków zgodnych pytaniami postawionymi jako celem przeglądu. Nie ma wiedzy, czy którykolwiek z analizowanych modeli opieki wykazuje wyższość w zakresie poprawy jakości życia lub efektywności w wykonywaniu codziennych czynności u osób z złamanie bliższego końca kości udowej dotkniętych otępieniem.
Określenie optymalnych strategii poprawy wyników rehabilitacji w grupie pacjentów ze złamaniem bliższego końca kości udowej obciążonych otępieniem pozostaje niezrealizowanym priorytetem badawczym.
Istotnymi aspektami spotkania będzie wielodyscyplinarne leczenie ostrych złamań, zwłaszcza złamania bliżej części kości udowej , znaczenie rehabilitacji dla osiągnięcia maksymalnej funkcji i poprawy jakości życia, profilaktyka wtórna obejmująca zarówno działania w kierunku poprawy jakości kości, jak i upadki, międzynarodowa współpraca wielodyscyplinarna w celu przeprowadzenia niezbędnych zmian w polityce zdrowotnej
Udział jest bezpłatny, jednak konieczna jest wcześniejsza rejestracja. Szczegóły w poniższym programie
Strona 14 z 40