Czy terapie zmierzające do poprawy funkcji połykania są skuteczne w leczeniu dysfagii w ostrej i podostrej fazie udaru?

Dysfagia dotyczy 27-64% osób, które przeżyły udar i może prowadzić do zatrzymania oddechu, zachłystowego zapalenia płuc, przedłużenia pobytu w szpitalu i pogorszenia jakości życia. U blisko połowy pacjentów w ciągu pierwszych dwóch tygodni po udarze dochodzi do spontanicznego ustąpienia dysfagii. U znacznej liczba chorych problem pozostaje przyczyniając się do przewlekłych problemów z przyjmowaniem posiłków. Nieleczona dysfagia nie tylko redukuje jakość życia, ale również prowadzi do ciężkich powikłań zwiększających ryzyko zgonu.

Interwencje logopedyczne wykorzystywane w leczeniu dysfagii obejmują rozmaite interwencje takie jest techniki kompensacyjne (modyfikacja składu i konsystencji pokarmu, pozycjonowanie głowy podczas jedzenia i połykania) ćwiczenia połykania mające na celu poprawę funkcji mięśniowej, a w ostatnich latach także nowe metody w postaci m.in. obwodowej elektrostymulacji mięśni gardła (PES), stymulacji elektrycznej nerwowo-mięśniowej (NMES) czy centralna stymulacji prądem stałym (tDCS).

Aktualny przegląd Cochrane identyfikuje 41 badań mających na celu ocenę skuteczności różnych metod leczenia zaburzeń połykania po udarze mózgu takich jak akupunktura, interwencje behawioralne, farmakoterapia, NMES, PES, stymulacja mechaniczna, tDCS. Przegląd wykazał brak badań porównujących skuteczność różnych interwencji. Autorzy przeglądu wyciągają wniosek, że leczenie dysfagii poprawia jakość życia pacjenta, skraca czas pobytu w szpitalu, poprawia skuteczność połykania i zmniejszając częstość infekcji płuc, jednak nie wpływa na ogólny poziom sprawności po udarze. Czytaj dalej…