Odszedł Ś.P. Profesor Roman Paśniczek

Z głębokim żalem zawiadamiamy, że w dniu 29 września 2022 roku odszedł

Ś. P.

Prof. dr hab. inż. Roman Paśniczek

Nauczyciel w dziedzinie bioinżynierii paru pokoleń profesjonalistów związanych  rehabilitacją, bliski współpracownik Profesora Mariana Weissa, ekspert głęboko zaangażowany w naukę i dydaktykę

Absolwent studiów magisterskich na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej (1962). Asystent-stażysta w Katedrze Budowy Aparatów Elektromedycznych PW., konstruktor oraz starzy konstruktor w dziedzinie elektronicznej aparatury medycznej. 1964-1967 Kierownik Pracowni Elektromedycznej w 2 Centralnym Szpitalu Klinicznym WAM w Warszawie.

Od 1967 roku związany z Kliniką Rehabilitacji Akademii Medycznej w Warszawie: zorganizował Pracownię Elektroniczną w Stołecznym Zespole Rehabilitacji w Konstancinie, gdzie prowadził badania nad odtwarzaniem czynności porażonych kończyn w przypadkach paraplegii i tetraplegii.  1974 r. obronił pod kierunkiem prof. dr inż. Adama Moreckiego pracę doktorską na temat: „Badanie procesów wymuszania czynności mechanicznych porażonych narządów ustroju metodami elektrostymulacji”. Od 1988 r. uczestniczył w pracach Komisji Inżynierii Rehabilitacyjnej Komitetu Rehabilitacji PAN. W latach 80-tych przeprowadził badania w zakresie odtwarzania czynności porażonych kończyn i w 1992 roku obronił pracę habilitacyjną p.t.: "Stymulacyjne metody sterowania ruchem porażonych kończyn", uzyskując stopień dr hab. n. technicznych - spec. biocybernetyka i inżynieria biomedyczna. W 1994 r. rozpoczął pracę w Instytucie Inżynierii Precyzyjnej i Biomedycznej Politechniki Warszawskiej na stanowisku adiunkta, a następnie profesora nadzwyczajnego., kierując jednocześnie Pracownią Elektroniczną Centrum Rehabilitacji i Kliniki Rehabilitacji AM w Konstancinie. W 1994 r. został powołany przez  Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej na członka Zespołu Ekspertów d/s Zakupów Aparatury Medycznej. Równocześnie decyzją Prezesa PKN został mianowany członkiem Normalizacyjnej Komisji Problemowej nr 1 d/s osób niepełnosprawnych, w której uczestniczył czynnie do 2010 r., opracowując Polskie Normy na sprzęt usprawniający dla osób niepełnosprawnych.

            Głównymi obszarami Jego zainteresowań naukowych były: zastosowania urządzeń technicznych w rehabilitacji chorych z porażeniem kończyn górnych i dolnych oraz po amputacjach kończyn;  urządzenia do pomiarów parametrów obiektów biologicznych oraz ich wykorzystanie w klinice;  systemy stymulacyjne do sterowania porażonych narządów i odtwarzania utraconych funkcji ruchowych człowieka. Był uznanym specjalistą w środowisku naukowym i uważanym za jedną z pierwszoplanowych postaci w kraju w zakresie wspomagania czynności układu ruchowego u osób z porażeniem ośrodkowego układu nerwowego. Wniósł poznawcze i aplikacyjne wartości do wiedzy podstawowej w procesach sterowania ruchem człowieka, proponując także nowe metody terapeutyczne i rozwiązania techniczne do praktyki klinicznej, przyczyniając się do postępu w rehabilitacji i usprawniania niedowładu układu nerwowego. Jest autorem i współautorem ok. 100 publikacji naukowych, 18 patentów i wzorów użytkowych, z których 4 zostały wdrożone i wprowadzone do stosowania w polskiej służbie zdrowia. Za osiągnięcia w dziedzinie twórczości wynalazczej i wzorową postawę społeczną otrzymał tytuł i odznakę "Racjonalizatora Produkcji"  nadane przez Rektora Akademii Medycznej w Warszawie.

            Jako nauczyciel akademicki wypromował kilkunastu magistrów oraz 4 doktorów nauk technicznych. Ma na swoim koncie istotne osiągnięcia i odkrycia w zakresie restytucji porażonych struktur ośrodkowego układu nerwowego człowieka. W 2005 roku za osiągnięcia w tej dziedzinie został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, a w roku 2010 Medalem Komisji Edukacji Narodowej za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania.